Minikomkommertje uit te kiemen

In een bui van totale zinsverbijstering heeft mijn man zo’n een vierkante meter groentebak gekocht met de nodige zaden erbij.

“Hierzo” zegt hij terwijl hij de zaadjes in mijn handen duwt “begin er maar aan”.

Dus heb ik met volle aandacht de handleiding van al die verschillende zaden gelezen. Sommige moet je uitkiemen binnenshuis voordat je ze buiten plant. Sommige andere moet je onmiddellijk buiten zaaien, maar wel opletten voor vrieskou. Sommige in april, sommige in mei, sommige heel het jaar door.  Hier moet je toch wel een beetje hogere wiskunde voor gestudeerd hebben! Of misschien gewoon een beetje plannen.

Ik dacht, laat ons met ééntje al beginnen en als dat al lukt zien we wel weer. De minikomkommertjes.

Stekgrond in een bakje ( een eierbakje is nog beter want dat kan je dan volledig planten in de volle grond) en daar in elke hoek 2 zaadjes in een putje gegooid. Hoeveel water? Geen idee. Ik doe maar wat. En nu wachten. Elke dag gaan de kinderen kijken hoe groot de plantjes al gegroeid zijn. Het is een ochtendritueel geworden. Alsof het magic beans zijn.

Het resultaat na enkele weken mag er zijn. Nu wachten totdat de bak geassembleerd wordt en ze kunnen buiten geplant worden. Alhoewel het me moeilijk zal vallen. Gaan ze het wel overleven? Gaan ze het niet te koud hebben? En wat als het gaat vriezen, moet ik ze dan beschermen? Moet ik ze nog elke morgen water gaan geven? Loslaten is voor elke ouder de zwaarste opgave…

patatjes te laten schieten

Vorige week kochten we plantpatatjes op de markt met het plan om die net als Wim te laten groeien in zakken.

Ze staan klaar in eierbakjes. Zo kunnen er naar hartelust scheuten te voorschijn komen.

de basisworkshop van Het Machien

Ik erfde een naaimachine en heb er zelf al wat mee geprutst. Ik las alles wat ik tegenkwam op het internet en deed mijn best in de praktijk, maar ik mis gewoon de basiskennis.
Een jaar geleden zag ik dus die workshop van Het Machien en dacht "Yes! Dat is echt iets voor mij!" Maar alles heeft bij mij wat tijd nodig om te sudderen en een plaatsje te vinden in mijn brein. Er was te weinig tijd en wat zou ik daar dan mee doen en ...
Een vriendin van me was wat impulsiever en begon er gewoon aan. "Superleuk" liet ze me weten en ze volgde ondertussen nog een paar van die workshops.
Hoogste tijd om zelf eens mijn stoute schoenen aan te trekken. Toen ik ging horen of er nog een plaatsje vrij was, vroeg ze me: "Heb je deze namiddag tijd?". En dus al sneller dan ik dacht, zat ik met een groep fijne dames achter de machines.
We kregen een korte uitleg over de naaimachines en werden al snel aan het werk gezet. Eerst op papier, dan een probeerstofje en dan ons echte projectje, een naaizakje. Onder begeleiding van een leuke juf vliegt de tijd en lijkt alles simpel. In een nik en een flip was ons tasje klaar en gingen we trots naar buiten met ons eerste naaiwerkje. Maar niet voor we eerst nog sneukelden door de leuke stofjes, rekjes, biesjes, lintjes, knoopjes,... in Den Depot. Ja ik krijg al zin in een vervolg.